Κυριακή 26 Απριλίου 2015

12 εντυπωσιακά στοιχεία για τον πλανήτη

Αντίθετα με το προσφιλές μας συνήθειο να θίγουμε τα κακώς κείμενα και τις περιβαλλοντικές απειλές που διακυβεύουν το μέλλον του ανθρώπου και ολόκληρου του πλανήτη αυτή τη φορά θα σταθούμε στα θετικά και θα σας παρουσιάσουμε δώδεκα εντυπωσιακά στοιχεία για τη Γη μας.

1. Η Γη φιλοξενεί λίμνες που εκρήγνυνται
Δεν χρειάζεται να δείτε ταινίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας για να ανατριχιάσετε. Ο πλανήτης κρύβει μυστικά και μέρη που μπορούν να μας καθηλώσουν, όπως οι λίμνες που εκρήγνυνται. Στο Καμερούν και στα σύνορα της Ρουάντα με τη Δημοκρατία του Κονγκό υπάρχουν τρεις λίμνες -Νίος, Μονούν και Κίβου-που κείνται πάνω σε ηφαιστειακή γη. Το μάγμα από κάτω απελευθερώνει διοξείδιο του άνθρακα στις λίμνες και το αέριο μπορεί να προκαλέσει λιμναίες εκρήξεις εξολοθρεύοντας ό,τι βρίσκεται σε κοντινή απόσταση. Γύρω από τη λίμνη Κίβου, οι γεωλόγοι βρίσκουν αποδείξεις μαζικών βιολογικών εξαφανίσεων που συμβαίνουν κάθε χίλια χρόνια.
2. Ο πλανήτης καλύπτεται από αστρική σκόνη
Κάθε χρόνο πέφτουν στον πλανήτη μας 40.000 τόνοι αστρικής σκόνης. Μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε αλλά όλη αυτή η σκόνη που αποτελείται από οξυγόνο, άνθρακα, σίδηρο, νικέλιο και όλα τα υπόλοιπα στοιχεία καταλήγει στον οργανισμό μας. “Είμαστε αστρόσκονη” όπως τραγουδούσε και η Τζόνι Μίτσελ στο Γούντστοκ.
3. Τα πάντα ρει
Μπορεί να νιώθουμε ότι στεκόμαστε σταθεροί, αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Στην πραγματικότητα περιστρεφόμαστε φρενιτιωδώς και πετάμε στο διάστημα. Είναι θαύμα ότι η ζωή στον πλανήτη μοιάζει να κυλάει τόσο ήρεμα. Ανάλογα με το σημείο της Γης στο οποίο στεκόμαστε περιστρεφόμαστε με ταχύτητα που μπορεί να φτάσει και τα 1.600 χιλιόμετρα ανά ώρα (οι κάτοικοι των Πόλων μόνο μένουν σταθεροί). Την ίδια στιγμή περιστρεφόμαστε γύρω από τον Ήλιο με ταχύτητα 107.000 χιλιομέτρων ανά ώρα.
4. Κάπου μπάζει
Όταν λέμε κρύο εννοούμε κρύο. Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα από τον Αρκτικό Κύκλο βρίσκεται η πόλη Οϊμιάκον της Ρωσίας, η οποία το 1933 κέρδισε τον τίτλο του πιο παγωμένου σημείου του πλανήτη με θερμοκρασία μείον 67 βαθμών Κελσίου. Εκεί κάνει τόσο κρύο που οι κάτοικοι δεν σβήνουν τις μηχανές των αυτοκινήτων τους και θερμαίνουν το έδαφος με πύρινες εστίες για ημέρες ώστε να μπορέσουν να θάψουν τους νεκρούς τους. Η μέση θερμοκρασία κατά τη διάρκεια του χειμώνα είναι μείον 60 βαθμοί Κελσίου.
5. Και κάπου ο τόπος βράζει
Αντίθετα, στην Κοιλάδα του Θανάτου, μια έρημο στα σύνορα Καλιφόρνια-Νεβάδα, έχει καταγραφεί η υψηλότερη θερμοκρασία που έχει σημειωθεί ποτέ στον πλανήτη: 57 βαθμοί Κελσίου στις 10 Ιουλίου 1913. Εκείνη την εβδομάδα, οι θερμοκρασίες κυμάνθηκαν σε επίπεδα άνω των 54 βαθμών Κελσίου για πέντε συνεχείς μέρες. Πιο πρόσφατα, το καλοκαίρι του 2001 ο υδράργυρος ξεπέρασε τους 37 βαθμούς Κελσίου για 154 συνεχείς μέρες, ενώ το καλοκαίρι του 1996 επί 105 μέρες οι θερμοκρασίες ξεπέρασαν τους 43 βαθμούς Κελσίου και επί 40 μέρες τους 49 βαθμούς Κελσίου.
6. Πετάμε ψηλά
Η κορυφή Έβερεστ των Ιμαλαΐων, η λεγόμενη και “Στέγη του Κόσμου” βρίσκεται σε υψόμετρο 8.848 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Αν όμως μετρήσουμε το ύψος με βάση την απόσταση από το Κέντρο της Γης τότε κερδίζει το Όρος Τσιμποράσο στις Άνδεις του Ισημερινού στη Νότιο Αμερική. Παρότι το Τσιμποράσο φτάνει τα 6.268 μέτρα βρίσκεται δυόμιση χιλιόμετρα πιο κοντά στο διάστημα από το Έβερεστ επειδή βρίσκεται στο εξόγκωμα του Ισημερινού.
7. Και καταποντιζόμαστε
Η Τάφρος των Μαριανών είναι το βαθύτερο σημείο των ωκεανών του πλανήτη και το χαμηλότερο σημείο της επιφάνειας του φλοιού της Γης, καθώς φτάνει στα 10.971 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Βρίσκεται στον δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό στα ανατολικά των Μαριάνων νήσων (Mariana Islands). Η τάφρος έχει 2.550 χιλιόμετρα μήκος και μέσο πλάτος μόλις 69 χιλιόμετρα φτάνοντας το μέγιστο βάθος στο σημείο Challenger Deep.
8. Ο πλανήτης έχει κυλυόμενες πέτρες
Σε μια απομακρυσμένη γωνιά της καυτής Κοιλάδας του Θανάτου, στον πυθμένα μιας αρχαίας λίμνης που ονομάζεται Racetrack Playa λαμβάνει χώρα ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του πλανήτη: πέτρες μετακινούνται στο έδαφος χωρίς να υπάρχει κάτι εμφανές που να τις κινεί. Πρόκειται για έναν άλυτο γρίφο καθώς κανένας δεν έχει δει τις πέτρες να μετακινούνται παρά μόνο τα ίχνη που αφήνουν στην αμμώδη επιφάνεια.
9. Και αμμόλοφους που τραγουδούν
Περίπου 30 μέρη του πλανήτη έχουν αμμόλοφους που τραγουδούν και κρώζουν δημιουργώντας έναν ήχο που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε βουδιστικούς ύμνους και σμάρι από μέλισσες. Από την έρημο Γκόμπι στην Κίνα και την Κοιλάδα του Θανάτου στην Καλιφόρνια ως τη Σαχάρα και την Έρημο της Χιλής, η πηγή των ήχων παραμένει άγνωστη και οι θεωρίες ποικίλουν.
10. Ο υποθαλάσσιος κόσμος, αυτός ο άγνωστος
Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι φιλοξενούν τα περισσότερα είδη ανά τετραγωνικό μέτρο, ακόμα περισσότερα και από τα τροπικά δάση. Επίσης, οι μικροσκοπικοί κοραλλιογενείς πολύποδες μαζί διαμορφώνουν τη μεγαλύτερη ορατή ζωντανή δομή στη Γη, ορατή ακόμα και από το διάστημα.
11. Το σημείο του κεραυνού
Κάθε βράδυ, στη βορειοδυτική Βενεζουέλα εκεί όπου ο ποταμός Κατατούμπο ρέει στη λίμνη Μαρακαΐμπο εμφανίζονται κεραυνοί. Δεν πρόκειται για παροδικό φαινόμενο αλλά για μια καταιγίδα που μπορεί να διαρκέσει για περισσότερες από δέκα ώρες με 28 κεραυνούς ανά λεπτό. Οι κεραυνοί του Κατατούμπο δημιουργούν κάθε βράδυ ηλεκτρικό φορτίο 3.600 Βολτ ανά ώρα!
12. Και δεν ξέρουμε ούτε τα μισά
Οι ωκεανοί καλύπτουν το 70% της επιφάνειας του πλανήτη και εμείς έχουμε εξερευνήσει μόλις το 5%. Αντίστοιχα, οι επιστήμονες εκτιμούν τον αριθμό των ειδών από πέντε εκατομμύρια ως 100 εκατομμύρια και μέχρι σήμερα έχουμε εντοπίσει μόλις δύο εκατομμύρια από αυτά.
πηγή: econews.gr

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Πλάσματα του βυθού με τρομακτικά δόντια

Ο φοβερός κόσμος που «κρύβεται» κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας

Το στόμα ενός ζώου μπορεί να φανερώσει αρκετά για την επιθετικότητά του. Έτσι για παράδειγμα, ένα δελφίνι φαίνεται απείρως πιο φιλικό από ένα μεγάλο λευκό καρχαρία στο στόμα του οποίου φιγουράρει μια σειρά εξαιρετικά κοφτερών δοντιών.

Παρόλο που ορισμένες φορές η εντύπωση που προξενεί το στόμα των ζώων μπορεί να είναι λανθασμένη, οι οδοντοστοιχίες εκπροσώπων του ζωικού βασιλείου, δεν παύουν να εγείρουν την ανθρώπινη περιέργεια.
Παρακάτω θα δούμε ορισμένα από τα πλέον τρομακτικά στα ανθρώπινα μάτια δόντια, με τα οποία η φύση προίκισε πλάσματα που ζουν στο βυθό των θαλασσών…

Το τερατώδες αρπακτικό της Αφρικής - Hydrocynus Goliath

Το τεράστιο goliath tigerfish ή επιστημονικότερα Hydrocynus goliath είναι ένα αφρικανικό αρπακτικό που εντοπίζεται κυρίως στη λεκάνη απορροής του ποταμού Κονγκό. Διαθέτει ένα από τα πιο εντυπωσιακά και τρομακτικά ζεύγη δοντιών ολόκληρου του ζωικού βασιλείου, έχοντας συνολικά 32 άκρως κοφτερά δόντια, μεγέθους μέχρι και 2,5 εκατοστών το κάθε ένα και τοποθετημένα στις άκρες των σαγονιών του, προκειμένου να εξασφαλίσει τη μέγιστη αποτελεσματικότητα. Το συγκεκριμένο είδος μπορεί να φτάσει σε μήκος το ένα μέτρο και σε βάρος τα 50 κιλά.

Το σκουλήκι με το στόμα-ψαλίδι - Eunice Aphroditois

Το υδρόβιο σκουλήκι Eunice Aphroditois ανήκει στην οικογένεια των πολύχαιτων και μπορεί να ξεπεράσει σε μήκος το 1 μέτρο. Εντοπίζεται στις θάλασσες της Καραιβικής, στον Κόλπο του Μεξικού, στο βόρειο Ατλαντικό και στα νότια τμήματα της Αυστραλίας. Περνάει τον περισσότερο χρόνο θαμμένο στη λάσπη ή τα ιζήματα του ωκεάνιου πυθμένα. Για να πιάσει τα θηράματά του, στήνει ενέδρες και περιμένει το θύμα του να αγγίξει ένα από τα 5 πλοκάμια που αφήνει να προεξέχουν έξω από το λαγούμι του, πριν εξαπολύσει την επίθεσή του. Τα σαγόνια του σκουληκιού ανοίγουν κατόπιν σαν ψαλίδι για να καταβροχθίσουν τη λεία με τη βοήθεια των ιδιαίτερα κοφτερών δοντιών που διαθέτει. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις κόβει το θήραμα στη μέση!

Ο καρχαρίας κόπτης που τρέφεται με κομμάτια σάρκας - Isistius brasiliensis

Γνωστός και σαν «κόπτης μπισκότων», το συγκεκριμένο είδος καρχαρία (επιστημονική ονομασία Isistius brasiliensis) αν και δεν ξεπερνά σε μήκος τα 60 εκατοστά, δεν έχει κανένα πρόβλημα να επιτίθεται σε μεγαλύτερα θηράματα από τα οποία κόβει στρογγυλά κομμάτια, σαν μπισκότο, με την ιδιαίτερη κατασκευή της οδοντοστοιχίας του, χωρίς όμως να τα σκοτώνει. Αν και συνήθως προτιμά μαλακόστρακα και μικρά καλαμάρια, δεν θα διστάσει να επιτεθεί και σε δελφίνια, τόνους και άλλους καρχαρίες, τους οποίους προσελκύει με τα με φωτοβόλα κύτταρα που καλύπτον την κάτω πλευρά του.

Η σμέρνα με τα «γυάλινα» δόντια - Enchelycore Anatina

Το συγκεκριμένο είδος σμέρνας, που έχει την ονομασία Enchelycore Anatina, απαντάται στα νερά της Μεσογείου και του βόρειου Ατλαντικού. Έχει ένα πολύ λεπτό, μακρύ σώμα το οποίο συγκλίνει σε ένα στενό και μυτερό κεφάλι το οποίο συνήθως ξεπροβάλει από τα βράχια στα οποία κρύβεται. Κυνηγά μικρότερα είδα κεφαλόποδων, καθώς και ψάρια των υφάλων αλλά και μαλακόστρακα τα οποία παγιδεύει με τα εντυπωσιακά της δόντια που μοιάζουν να είναι φτιαγμένα από γυαλί. Είναι τόσο μεγάλα, ώστε να γίνονται ορατά ακόμη και όταν το στόμα της σμέρνας είναι κλειστό.

Η δερματοχελώνα και γεμάτο «καρφιά» στόμα της

Το μεγαλύτερο είδος χελώνα στον πλανήτη είναι η περίφημη δερματοχελώνα που σε μήκος μπορεί να ξεπεράσει και τα 2 μέτρα! Σε αντίθεση με άλλες θαλάσσιες χελώνες, η δερματοχελώνα δεν διαθέτει κοκάλινο κέλυφος και παίρνει το όνομά της από το παχύ, δέρμα που καλύπτει το καύκαλό της. Τρέφεται κυρίως με μέδουσες και άλλα είδη με μαλακό σώμα. Η οδοντοστοιχία της είναι τέλεια προσαρμοσμένη στην αιχμαλώτιση μεδουσών. Σε αντίθεση με σειρές δοντιών, η δερματοχελώνα διαθέτει αιχμές στο εσωτερικό του άκρου του «ράμφους» της, οι οποίες συνδυάζονται με αντίθετης φοράς «καρφιά» στο λαιμό της ώστε να διασφαλίσει ότι από τη στιγμή που έχει πιάσει το θήραμα, αυτό δεν πρόκειται να ξεφύγει!

Ο μονόκερος των ωκεανών - Monodon Monoceros

Οι Narwhals είναι ένα είδος δελφινιού που ζουν στον Αρκτικό Ωκεανό, τρέφονται με ψάρια, γαρίδες και μικρότερα κεφαλόποδα και φτάνουν τα 5 μέτρα σε μήκος. Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό τους είναι φυσικά τα δόντια, ή μάλλον το δόντι τους, εξαιτίας του οποίου έχουν και το παρατσούκλι «μονόκερος της θάλασσας». Τα αρσενικά του είδους διαθέτου έναν μεγάλο, σπειροειδή κυνόδοντα που μπορεί να φτάσει σε μήκος τα 3 μέτρα και προεξέχει από την αριστερή μεριά του άνω χείλους. Ασαφής παραμένει ο ρόλος του δοντιού, με την κυρίαρχη θεωρία να προτείνει ότι χρησιμοποιείται για το κάρφωμα θηραμάτων ή τη διαμάχη αρσενικών προκειμένου να προσελκύσουν τα θηλυκά. Πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι διαθέτει πάνω από 10 εκατ. απολήξεις νεύρων, που οδηγεί στην υποψία ότι ίσως και να χρησιμοποιείται σαν αισθητήριο όργανο.

Το καλαμάρι με το ανθρώπινο στόμα - Promachoteuthis Sulcus

Το Promachoteuthis Sulcus είναι ένα είδος καλαμαριού που έχει γίνει γνωστό σαν «το καλαμάρι με το ανθρώπινο στόμα». Οι λόγοι είναι προφανείς, καθώς φαίνεται να διαθέτει οδοντοστοιχία που θυμίζει αυτή του ανθρώπου. Το συγκεκριμένο είδος έγινε ευρύτερα γνωστό χάρη στην οργάνωση Ugly Animal Preservation Society (UAPS) που μάχεται για την προστασία των άσχημων ζώων, του βιολόγου Simon Watt. Αυτά που φαίνονται σαν δόντια είναι στην πραγματικότητα κυκλικά, διπλωμένα χείλη που περιβάλουν το ράμφος του καλαμαριού όταν το ζώο δεν τρέφεται. Παρά το τρομακτικό «στόμα» του, το συγκεκριμένο καλαμάρι είναι μόλις 40 εκατοστά σε μήκος.

Το μαλάκιο με τα σκληρότερα δόντια στο ζωικό βασίλειο - Chaetopleura Apiculata

Σκεπτόμενος κάποιος ποιο είναι το ζώο με τα σκληρότερα δόντια στο ζωικό βασίλειο, το μυαλό του θα πήγαινε πιθανότατα σε κάποιο αρπακτικό και σε καμιά περίπτωση σε ένα φαινομενικά «αθώο» μαλάκιο. Και όμως ο επίζηλος τίτλος πηγαίνει στο Chaetopleura Apiculata είναι ένα είδος θαλάσσιου μαλάκιου που ζει στο βυθό του βόρειου Ατλαντικού, στον Κόλπο του Μεξικού και στον ανατολικό Ειρηνικό. Φτάνει σε μήκος τα μόλις 25 εκατοστά και τρέφεται χρησιμοποιώντας τα δόντια του προκειμένου να βγάλει άλγη από τα βράχια στον πυθμένα της θάλασσας. Κάθε μέρα παράγει νέα δόντια προκειμένου να αντικαταστήσει τα χαλασμένα, τα οποία πιέζονται κάτω στη στοματική του κοιλότητα. Σε αντίθεση με τα ανθρώπινα δόντια που είναι από σμάλτο, τα δόντια του συγκεκριμένου μαλάκιου είναι φτιαγμένα από μαγνητίτη, το πλέον ανθεκτικό υλικό σε ζωντανό οργανισμό. Επιστήμονες, μάλιστα, έχουν χρησιμοποιήσει ατομικό ανιχνευτή προκειμένου να μελετήσουν την ανάπτυξη των δοντιών του περίεργου πλάσματος με στόχο να αναπτύξουν τεχνική σύνθεσης πιο ανθεκτικών υλικών σε περιβάλλον εργαστηρίου!

Το «βαμπίρ» του βυθού - Petromyzon Marinus

Η Μύραινα είναι ένα είδος ασπόνδυλου χελιού και ένα από τα πιο πρωτόγονα ψάρια που ζουν σήμερα. Ξεπερνά σε μήκος τα 45 εκατοστά και εντοπίζεται σε εκβολές ποταμιών και ποτάμια της Βρετανίας καθώς και στις ανατολικές ΗΠΑ και τον Ατλαντικό. Τα συγκεκριμένα είδη το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη θάλασσα και επιστρέφουν στο γλυκό νερό για να αναπαραχθούν. Η Μύραινα ζει παρασιτικά, χρησιμοποιώντας το στόμα της που θυμίζει σωλήνα αναρρόφησης και τα δόντια της, ώστε να προσκολληθεί σε άλλα, μεγαλύτερα θαλάσσια είδη και απομυζώντας το θύμα της. Το είδος αποτελεί πραγματικό εφιάλτη για τους ψαράδες και τους βιολόγους στις ΗΠΑ, καθώς φτάνοντας μέσω καναλιών στις Μεγάλες Λίμνες προκάλεσε σοβαρά προβλήματα στη βιοποικιλότητα, καταστρέφοντας τους ντόπιους ψαράδες.

Το ψάρι-άλιεν - Idiacanthus Atlanticus

Το μαύρο δρακόψαρο (Black Dragonfish) ζει σε μεγάλο βάθος στο νότιο ημισφαίριο. Συγκεκριμένα συναντάται σε βάθη περίπου 2.000 μέτρων και ανεβαίνει προς την επιφάνεια κατά τη διάρκεια της νύχτας προκειμένου να τραφεί. Μπορεί να παράγει το δικό του φως μέσω φωτοφόρων κυττάρων προκειμένου να προσελκύσει μικρότερα θηράματα, τα οποία κατασπαράζει χρησιμοποιώντας τα τεράστια αγκαθωτά δόντια του ή προκειμένου να μπερδέψει τους εχθρούς του.
Τα παραπάνω χαρακτηριστικά διαθέτει μόνο το θηλυκό, καθώς το αρσενικό δρακόψαρο είναι συνήθως καφέ. Είναι επίσης, σημαντικά μικρότερο σε μέγεθος, δεν διαθέτει δόντια, αλλά και ούτε λειτουργικό έντερο.              πηγή:newsbeast.gr

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

Κλιματική αλλαγή: το συναίσθημα τροφοδοτεί τον διχασμό, όχι η επιστήμη

Παρά την επιστημονική συναντίληψη για τα ανθρωπογενή αίτια της υπερθέρμανσης του πλανήτη, οι βαθιά ριζωμένες απόψεις σε μερίδα της κοινωνίας ενός από τους μεγαλύτερους παγκόσμιους ρυπαντές -ο λόγος για τις ΗΠΑ- λειτουργούν ανασταλτικά στην υλοποίηση πολιτικών ανάσχεσης της κλιματικής αλλαγής.
Μια νέα μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Nature Climate Change επισημαίνει ότι η προαγωγή του διαλόγου μεταξύ εκείνων που συμφωνούν με την ανθρωπογενή προέλευση των κλιματικών αλλαγών και τον επονομαζόμενων “σκεπτικιστών του κλίματος” αποτελεί το ασφαλέστερο μέσο για την επίτευξη ενός ελάχιστου κοινωνικού κονσένσους πάνω στο ζήτημα.
“Οι στρατηγικές διαμόρφωσης ευνοϊκού κλίματος για τις κλιματικές πολιτικές θα πρέπει να πάνε πέρα από τις προσπάθειες εκλαΐκευσης της επιστήμης” αναφέρει η Άνα-Μαρία Μπλιούκ, καθηγήτρια κοινωνικής και πολιτικής ψυχολογίας στο αυστραλιανό πανεπιστήμιο Μόνας.
Αντιθέτως, οι επιστήμονες που προωθούν τη λήψη μέτρων κατά της κλιματικής αλλαγής θα πρέπει να προσπαθήσουν να μεταβάλλουν τη σχέση μεταξύ πεπεισμένων και αρνητών.
Οι δύο πλευρές συμφωνούν στην ύπαρξη κλιματικών αλλαγών, όπως αποδεικνύουν διάφορες δημοσκοπήσεις στις ΗΠΑ. Αντικείμενο της διαφωνίας τους είναι το εάν οι αιτίες είναι ανθρωπογενείς  ή φυσικές.
Συχνά, η επιλογή στρατοπέδου εξαρτάται από την κοινωνική ή πολιτισμική προέλευση και αντανακλάται σε σειρά διαφορετικών κοινωνικών ζητημάτων (πχ εκτρώσεις ή γάμοι ομόφυλων ζευγαριών).
Στις ΗΠΑ, η διαμάχη έχει σαφές πολιτικό υπόβαθρο. Στις τάξεις των Δημοκρατικών, 70% και πλέον των ψηφοφόρων προσυπογράφουν την άποψη περί ανθρωπογενούς προέλευσης. Αντίθετα, στους Ρεπουμπλικάνους ποσοστό μόλις 27 τοις εκατό συμμερίζεται αυτή την άποψη. Ένα 40 τοις εκατό πιστεύει ότι δεν υπάρχουν αξιόπιστα αποδεικτικά στοιχεία της υπερθέρμανσης του πλανήτη, ενώ 30% την αποδίδουν σε φυσικά αίτια.
Την ώρα που η διαμάχη εξελίσσεται NOAA, NASA, Ιαπωνική Μετεωρολογική Υπηρεσία και Διεθνής Οργανισμός Μετεωρολογίας των Ηνωμένων Εθνών αναφέρουν ότι 2014 είναι το θερμότερο έτος στη Γη από τον 19ο αιώνα που τηρούνται σχετικά στοιχεία.
Οι ειδικοί των Ηνωμένων Εθνών επιρρίπτουν την κλιματική αλλαγή στον άνθρωπο σε ποσοστό 95%.
Σε κάθε περίπτωση, η αδράνεια οδηγεί σε σοβαρές επιπτώσεις συμπεριλαμβανομένων της ανοδικής στάθμης της θάλασσας, των ακραίων καιρικών φαινομένων και της απώλειας της βιοποικιλότητας.
econews